گاهی یک قاب عکس است.دریچه یک خاطره برای صاحب آن،تا در گذر عمر گاه با حسرت و گاه با امید با آه و ناله ای یاد می شود.طاقچه و دیوار هیچ خانه ای بدون این یادها نیست.هر چند گذری است.و بیشتر از صد سال عمر نخواهد کرد.تا در نقطه پاشیدن وجه اشتراک تسلسل نسلی در سطل آشغال یا گنج انباری گرد فراموشی بر آن نشیند...